Psalm 107 (tłum. Biblia Tysiąclecia)
Dziękczynny hymn ocalonych
1 Wysławiajcie Pana, bo dobry, bo na wieki Jego łaskawość /2 Niechaj to mówią odkupieni przez Pana, ci, których wybawił z rąk przeciwnika /3 i których zgromadził z obcych krajów, ze wschodu i zachodu, z północy i południa. /4 Błądzili na pustyni, na odludziu: do miasta zamieszkałego nie znaleźli drogi. /5 Cierpieli głód i pragnienie, i ustawało w nich życie. /6 W swoim ucisku wołali do Pana, a On ich uwolnił od trwogi. /7 I powiódł ich prostą drogą, tak że doszli do miasta zamieszkałego. /8 Niech dzięki czynią Panu za Jego miłosierdzie, za Jego cuda dla synów ludzkich, /9 bo nasycił tego, który jest zgłodniały, i łaknącego napełnił dobrami. /10 Siedzieli w ciemnościach i mroku, uwięzieni nędzą i żelazem, /11 gdyż bunt podnieśli przeciw słowom Bożym i pogardzili zamysłem Najwyższego. /12 Trudami przygiął ich serca: chwiali się, lecz nikt im nie pomógł. /13 I w swoim ucisku wołali do Pana, a On ich uwolnił od trwogi. /14 I wyprowadził ich z ciemności i mroku, a ich kajdany pokruszył. /15 Niech dzięki czynią Panu za Jego łaskawość, za Jego cuda dla synów ludzkich, /16 gdyż bramy spiżowe wyłamał i skruszył żelazne wrzeciądze. /17 Chorowali na skutek swoich grzesznych czynów i nędzę cierpieli przez swoje występki; /18 obrzydło im całe jedzenie i byli bliscy bram śmierci. /19 W swoim ucisku wołali do Pana, a On ich uwolnił od trwogi. /20 Posłał swe słowo, aby ich uleczyć i wyrwać z zagłady ich życie. /21 Niech dzięki czynią Panu za Jego łaskawość, za Jego cuda dla synów ludzkich! /22 I niech składają ofiary dziękczynne, niech głoszą z radością Jego dzieła! /23 Ci, którzy na statkach ruszyli na morze, aby uprawiać handel na ogromnych wodach, /24 ci widzieli dzieła Pana i Jego cuda wśród głębiny. /25 Powiedział On i wzbudził wicher burzliwy, i spiętrzył jego fale. /26 Wznosili się aż pod niebo, spadali aż do głębi; ich dusza truchlała w nieszczęściu. /27 Zataczali się i chwiali jak pijani, cała ich mądrość zawiodła. /28 I w swoim ucisku wołali do Pana, a On ich uwolnił od trwogi. /29 Zamienił burzę w wietrzyk łagodny, a fale morskie umilkły. /30 Radowali się z tego, że nastała cisza, i że On przywiódł ich do upragnionej przystani. /31 Niech dzięki czynią Panu za Jego łaskawość, za Jego cuda dla synów ludzkich! /32 I niech Go sławią w zgromadzeniu ludu i na radzie starców niechaj Go chwalą! /33 Rzeki zamienia On w pustynię, oazy na ziemię spragnioną, /34 ziemię żyzną na słony ugór skutkiem niegodziwości jej mieszkańców. /35 Pustynię zamienił w zbiornik wody, a ziemię suchą w oazę. /36 I tam osiedlił zgłodniałych, i założyli miasta zamieszkałe. /37 Obsiali pola, zasadzili winnice i zyskali zbiory owoców. /38 Pobłogosławił im, a bardzo się rozmnożyli, i dał im bydła niemało. /39 Potem zmalała ich liczba i podupadli pod naciskiem niedoli i utrapienia. /40 Lecz Ten, który wylewa wzgardę na władców i każe im błądzić przez puste bezdroża, /41 podniósł nędzarza z niedoli, rozmnożył rodziny jak trzody. /42 Pobożni widzą to i radują się, a wszelka niegodziwość musi zamknąć swe usta. /43 Kto mądry, niech to zachowa, niech rozważa [dzieła] łaski Pana!
Teologia Psalmu 107
Psalm 107 zawiera bogatą naukę o trzech rodzajach modlitwy, a mianowicie: modlitwie błagalnej, dziękczynnej i wielbiącej Boga za Jego dobrotliwość i miłosierdzie. Do takiej modlitwy błagalnej wzywa Jezus swoich wyznawców, którzy są utrudzeni i obciążeni (Mt 11, 28), obiecując im osłonę, gdyż dla ludu Nowego Testamentu łaska Boża użyczana jest przez Jezusa (J 1, 14-16)
ks. prof. Stanisław Łach
Psalm składa się z pięciu wezwań do dziękczynienia Bogu - skierowanych do różnych grup ludzi. Wezwanie pierwsze (4-9) Dla wędrowców. Nie stracili kierunku na pustyni i nie popadli w nieszczęście, lecz wołali o pomoc. Bóg wskazał właściwą drogę. Wezwanie drugie (10-16) Dla więźniów. Skrępowani łańcuchami, oddzieleni od świata żelaznymi bramami siedzieli w ciemnościach. Uważani za zatraconych wołali do Boga i zostali cudownie wyratowani. Wezwanie trzecie (17-22) Dla uzdrowionych. Chory zostaje wydobyty z dołu. Ta metafora określa chorobę śmiertelną, gdyż dół należy do świata zbliżonego do szeolu. Wezwanie czwarte (23-32) Dla rozbitków. Wybawieni z burzy na morzu mają dziękować i opowiadać o Bożej pomocy wobec zgromadzonych ludzi. Wezwanie piąte (33-43) Dla wszystkich, którzy doświadczyli mocy i miłosierdzia Boga. Nie tylko powinni dziękować Bogu, lecz również zachować w pamięci dzieło Boga i opowiadać innym o nim.
Wiesław Gdowicz
