Psalm 18 (tłum. Biblia Tysiąclecia)
1 Kierownikowi chóru. Sługi Bożego, Dawida, który wypowiedział do Pana słowa tej pieśni, gdy go Pan wybawił z mocy wszystkich jego nieprzyjaciół i z ręki Saula./2 Rzekł wtedy: Miłuję Cię, Panie, Mocy moja,/3 Panie, ostojo moja i twierdzo, mój wybawicielu, Boże mój, skało moja, na którą się chronię, tarczo moja, mocy zbawienia mego i moja obrono!/4 Wzywam Pana, godnego chwały, i jestem wolny od moich nieprzyjaciół./5 Ogarnęły mnie fale śmierci i zatrwożyły mnie odmęty niosące zagładę;/6 oplątały mnie pęta Szeolu, zaskoczyły mnie sidła śmierci./7 W moim utrapieniu wzywam Pana i wołam do mojego Boga; usłyszał On mój głos ze swojej świątyni, a krzyk mój dotarł do Jego uszu./8 Zatrzęsła się i zadrżała ziemia, posady gór się poruszyły, zatrzęsły się, bo On zapłonął gniewem./9 Uniósł się dym z Jego nozdrzy, a z Jego ust - pochłaniający ogień: od niego zapaliły się węgle./10 Nagiął On niebiosa i zstąpił, a czarna chmura była pod Jego stopami./11 Lecąc cwałował na cherubie, a skrzydła wiatru Go niosły./12 Przywdział mrok niby zasłonę wokół siebie, jako okrycie ciemną wodę, gęste chmury./13 Od blasku Jego obecności rozżarzyły się węgle ogniste./14 Pan odezwał się z nieba grzmotem, to głos swój dał słyszeć Najwyższy,/15 wypuścił swe strzały i rozproszył wrogów, cisnął błyskawice i zamęt wśród nich wprowadził./16 Aż ukazało się łożysko morza i obnażyły się posady lądu od groźnej nagany Twej, Panie, i tchnienia wichru Twoich nozdrzy./17 On wyciąga rękę z wysoka i chwyta mnie, wydobywa mnie z toni ogromnej;/18 Wyrywa mnie od przemożnego nieprzyjaciela, od mocniejszych ode mnie, co mnie nienawidzą./19 Napadają na mnie w dzień dla mnie złowrogi, lecz Pan jest moją obroną,/20 wyprowadza mnie na miejsce przestronne; ocala, bo mnie miłuje./21 Pan nagradza moją sprawiedliwość, odpłaca mi według czystości rąk moich./22 Strzegłem bowiem dróg Pańskich i nie odszedłem od mojego Boga,/23 bo mam przed sobą wszystkie Jego przykazania i nie odrzucam od siebie Jego poleceń,/24 lecz jestem wobec Niego bez skazy i wystrzegam się grzechu./25 Pan mię nagradza za moją sprawiedliwość, za czystość rąk przed Jego oczyma./26 Ty jesteś miłościwy dla miłościwego i względem nienagannego działasz nienagannie,/27 względem czystego okazujesz się czystym, wobec przewrotnego jesteś przebiegły./28 Albowiem Ty wybawiasz naród uniżony a pognębiasz oczy wyniosłe./29 Bo Ty, Panie, każesz świecić mojej pochodni: Boże mój, oświecasz moje ciemności./30 Bo z Tobą zdobywam wały, mur przeskakuje dzięki mojemu Bogu./31 Bóg - Jego droga jest nieskalana, słowo Pana w ogniu wypróbowane; On tarczą dla wszystkich, którzy doń się chronią./32 Bo któż jest Bogiem prócz Pana? Lub któż jest Skałą prócz Boga naszego?/33 Bóg, co mocą mnie przepasuje i nienaganną czyni moją drogę,/34 On daje moim nogom rączość nóg łani i stawia mnie na wyżynach,/35 On ćwiczy moje ręce do bitwy, a ramiona - do napinania spiżowego łuku./36 Dajesz mi tarczę Twą dla ocalenia, i wspiera mnie Twoja prawica, a Twoja troskliwość czyni mnie wielkim./37 Wydłużasz mi kroki na drodze i stopy moje się nie chwieją./38 Ścigam mych wrogów i dopadam, a nie wracam, póki nie zginą./39 Starłem ich, nie mogli się podnieść, upadli pod moje stopy./40 Mocą mnie przepasujesz do bitwy, sprawiasz, że przeciwnicy gną się pode mną,/41 zmuszasz wrogów moich do ucieczki, a wytracasz tych, co mnie nienawidzą./42 Wołają - lecz nie ma wybawcy; do Pana - lecz im nie odpowiada./43 Jak proch na wietrze ich rozrzucę, zdepczę jak błoto uliczne./44 Ty mnie ocalasz od buntów ludu, ustanawiasz mnie głową narodów. Służy mi lud, którego nie znałem./45 Są mi posłuszni na pierwsze wezwanie; cudzoziemcy mi schlebiają./46 Cudzoziemcy bledną, z drżeniem wychodzą ze swoich warowni./47 Niech żyje Pan! Moja Skała niech będzie błogosławiona! Niech będzie wywyższony Bóg, mój Zbawca,/48 Bóg, który zapewnia mi pomstę i poddaje mi narody,/49 wybawia mnie od nieprzyjaciół, wynosi nad moich wrogów i uwalnia od gwałtownika./50 Przeto będę Cię, o Panie, chwalił wśród narodów i będę wysławiał Twoje imię./51 Tyś zwycięstwa wielkie dał królowi i Twemu pomazańcowi okazałeś łaskę, Dawidowi i jego potomstwu na wieki.
Teologia Psalmu 18
Mesjanizm Ps 18 ukazuje nam postać króla (Mesjasza) jako męża cierpiącego (w. 5 nn. 19). Cierpienia te są przedstawione w obrazach, które nabierają cech ponadhistorycznych, transcendentnych, ów cierpiący pokłada ufność w Bogu. Powołuje się na swoją wierność wobec Niego (w. 21 n). Bóg wysłuchuje modlącego się psalmistę (w. 7. 36) i przychodzi mu z pomocą (w. 5. 6. 10 nn.) dziwnie go wynosząc (w. 19. 44 n). Wydaje się, że tego rodzaju wypowiedzi psalmisty nie można odnosić tylko do jakiegoś zwyczajnego króla izraelskiego, ani też nie można widzieć w cierpiącym i wysłuchanym jakiejś mitologicznej postaci. Trzeba jednak te wypowiedzi odnieść i do Dawida, syna Jessego, i do Dawida, który miał przyjść, tj. Mesjasza. Wypowiedzi Ps 18, jak i Iz 53, wskazują na Nowy Testament, gdyż zarówno w Jezusie, jak i Jego wiernych mają one swe pełne urzeczywistnienie. Najpierw bowiem Jezus swoimi ustami jako syn Dawida (Mt l, 1; 9, 27; 22, 42; Łk l, 32; Rz l, 3; Ap 5, 5), wychwalał Ojca słowami Ps 18, 3. Jezusa, jak nikogo innego, ogarnęły fale śmierci (w. 5-7) w Getsemani i na Golgocie. Tutaj wołał o pomoc (w. 7; por. Mt 26, 37 n; 27, 46. 50; Mk 15, 39; Hbr 5, 7) i wysłuchał go Bóg (w. 7c), gdyż — jak opisuje Mt 27, 51; 28, 2 — zadrżała ziemia i Jezus został uwolniony z krainy śmierci (por. l Kor 15, 5; Hbr 13, 20). Wybawił zaś Jezusa Ojciec przez wzgląd na Jego posłuszeństwo (Flp 2, 8), gdyż był wierny przymierzu i bez grzechu (J 8, 46; Hbr 4, 15). Dlatego przez Bożą moc (2 Kor 13, 4) stał się zwycięzcą śmierci (por. l Kor 15, 55) i władcą wszelkich mocy (Koi 2, 1). Jemu jest wszystko poddane (Ef l, 21; Fip 2, 9; Hbr 2, 8; Ap 5, 3), On jest głową swego Kościoła (Ef l, 22), który obejmuje Żydów i pogan (l Kor 12, 13; Ap 5, 9; 18, 15). To, co się odnosi w Ps 18 do pierworodnego wśród wielu braci (Rz 8, 29; por. Koi l, 18; Ap l, 5), dotyczy również Kościoła i każdego chrześcijanina. Ps 18 przedstawia ich rzeczywistość. Przecież i my zastaliśmy wyratowani z mocy ciemności (Koi l, 13), od gniewu Bożego i usprawiedliwieni przez Jego krew (Rz 5, 9). Przecież i my „nosimy nieustannie w ciele naszym konanie Jezusa, aby życie Jezusa objawiło się w naszym ciele" (2 Kor 4, 10). A kiedy już to zniszczalne przyodzieje się w niezniszczalność, a to śmiertelne przyodzieje się w nieśmiertelność, wtedy sprawdzą się słowa, które zostały napisane: „Gdzież jest o śmierci twoje zwycięstwo?" (l Kor 15, 54). Tak tedy i nam Bóg da zwycięstwo (l Kor 15, 57; 2 Kor 2, 14), a wywyższony nasz Pan powie do nas: „Temu, co czynów mych strzeże do końca, dam władzę nad poganami" (Ap 2, 26). Takie obietnice składa nam Bóg, opasuje nas mocą (w. 33) i pochodnią, która rozświeca nasze ciemności (w. 29).
ks. prof. Stanisław Łach
Mam wrażenie, że są takie Psalmy, które przypominają zamknięte drzwi, przed którymi rozum staje bezradny. Wobec teofanii opisanej w Psalmie rozum stawia pytania o realność tego zjawiska. Gdy umysł pyta czy to rzeczywiste zdarzenie czy też stan psychiczny w ten sposób opisany – wtedy znika z pola widzenia główna myśl Psalmu. Główną myślą Psalmu jest to, że Bóg wybawia człowieka. Potrafi dokonać tak wielkiego czynu jak zmiana elementów natury by stąpić i ocalić człowieka. Aż ukazało się łożysko morza i obnażyły się posady lądu od groźnej nagany Twej, Panie, i tchnienia wichru Twoich nozdrzy. On wyciąga rękę z wysoka i chwyta mnie, wydobywa mnie z toni ogromne. Tak Psalmista opisuje swoje spotkanie z Bogiem. W rzeczywistości spotkał się z Nim dużo wcześniej wtedy, gdy … Strzegłem bowiem dróg Pańskich i nie odszedłem od mojego Boga, bo mam przed sobą wszystkie Jego przykazania i nie odrzucam od siebie Jego poleceń. A co rozum na to – no cóż, dzisiaj musi stanąć w niemym zachwycie.
Wiesław Gdowicz
Kto nie rozumie uwielbienia, absolutnie nie rozumie Biblii. Stoi przed zamkniętymi drzwiami, a jest to główne wejście do Biblii. Bowiem słowo „uwielbienie” można zastąpić słowem „miłość”, acz nie na zasadzie synonimicznej, gdyż uwielbienie nie wypowiada, być może, wszystkiego podkreślając jednakowoż jakiś istotny wymiar miłości.
Paul Beauchamp SJ
