Psalm 15 (tłum. Biblia poznańska)
KTO JEST GODZIEN OBCOWAĆ Z BOGIEM?
1Psalm Dawida. Jahwe, kto może gościć w Twym świętym Namiocie, kto jest godzien przebywać na Twej świętej górze? 2Ten, kto prowadzi żywot nieskalany i pełni sprawiedliwość, kto żywi w sercu myśli prawe 3i językiem swym nie szerzy oszczerstw; kto nie wyrządza zła bliźniemu swemu ani nie rzuca potwarzy na swego przyjaciela; 4kto odtrąconego ma w pogardzie, ale tych, którzy się Jahwe boją, darzy szacunkiem; kto nie narusza przysięgi danej przyjacielowi, K 5nie pożycza pieniędzy na lichwę i nie da się przekupić darami przeciw niewinnemu. Kto tak postępuje, nigdy się nie zachwieje.
Teologia Psalmu 15
Teologię Ps 15 różnie ujmują komentatorzy tego utworu. I tak Delitzsch uważa, że nauka Psalm 15 jest antycypacją Jezusowej nauki o warunkach wejścia do królestwa Bożego, według której nie wystarczy mówić: Panie, Panie, ale trzeba czynić wolę Ojca (por. Mt 7, 21). Deissler zaś zaznacza, że Psalm 15 uczy o tym, że najważniejszym przykazaniem, które przestrzegając możemy się Bogu spodobać, jest miłość bliźniego. Jezus jest tego przykładem (Dz 3, 14; l Kor l, 30) i mógł stanąć jako najgodniejszy z synów ludzkich przed obliczem Ojca. Przy Ostatniej Wieczerzy, ofiarując samego siebie jako ofiarę za grzechy, powiedział: ,,To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana" (Mk 14, 24). On umywał nogi swoich uczniów (J 13), modlił się za nieprzyjaciół (Łk 23, 34), wstawiał się za współwiszącym łotrem (Łk 23, 43). On nawiązując do Ps 15 zaleca swoim uczniom przed wielbieniem Boga w świątyni pojednanie się z bliźnimi, mówiąc: ,,Jeśli przyniesiesz swój dar przed ołtarz i tam przypomnisz sobie, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw twój dar przed ołtarzem, idź i pojednaj się z bratem twoim. Potem przyjdź i dar twój ofiaruj'' (Mt 5, 23-24). Jeszcze na inny aspekt teologiczny Ps 15 zwraca uwagę Kraus. Zaznacza on, że Ps 15 uczy o warunkach wstąpienia na Syjon, który w ST oznaczał dwie rzeczywistości, świątynię Boga prawdziwego oraz przyszły Syjon, do którego w czasach eschatologicznych pielgrzymować będą wszystkie narody (por. Iz 2, 2 n). Każde pielgrzymowanie na Syjon było znakiem tej drugiej pielgrzymki w czasach ostatecznych. NT mówi o Syjonie tylko w znaczeniu eschatologicznym (Hbr 12, 22). Niebieskie Jeruzalem w Apokalipsie Janowej jest ostatnim kresem ludzkiego wstępowania przed Boże oblicze. Ten, który czyni sprawiedliwość może wejść do przybytku Boga. Według św. Pawła, z postanowienia Bożego, Chrystus stał się sprawiedliwością (l Kor l, 30). W Chrystusie bowiem ujawnił się pierwowzór starotestamentalnej sprawiedliwości.
ks. prof. Stanisław Łach
Wyraz grecki „paroikia” oznacza tułaczkę i jednocześnie namiot. Namiot jako dom, który wędruje razem z jego mieszkańcem. Pierwszym miejscem jakie pojawia się w tym utworze jest namiot, a dopiero potem góra. Tak jakby wejście na górę było poprzedzone mieszkaniem w namiocie. Za takim interpretacją idzie komentarz Orygenesa. Brak stałych fundamentów w namiocie i jego tymczasowy charakter skłania do porównania z Kościołem na tym świecie. Góra to Syjon, to królestwo Niebieskie. Pytanie: ” Jahwe, kto może gościć w Twym świętym Namiocie” jest pytaniem o to kto może być w Kościele. Nie tylko być, ale też gościć. Odpowiedzi należy szukać w dalszej części Psalmu. Właściwie jest prosta: ”Ten, kto prowadzi żywot nieskalany i pełni sprawiedliwość”. Ten więc wstępuje na górę Pana, kto prowadząc życie nieskalane pełni sprawiedliwość i gości w Kościele. Sprawiedliwość – jak mówi Orygenes – nie zna brata, nie zna ojca, nie zna matki, zna prawdę; nie ma względu na osobę, naśladuje Boga.
Wiesław Gdowicz
