Psalm 30 (tłum. Biblia Poznańska)
PIEŚŃ DZIĘKCZYNNA PO WYZDROWIENIU
1Psalm Dawida; pieśń na uroczystość poświęcenia Świątyni.2Wysławiam Cię, Jahwe, boś mnie uratował i nie dozwolił, by przeciwnicy moi mieli uciechę ze mnie.3Jahwe, Boże mój, wołałem do Ciebie i uzdrowiłeś mnie.4Jahwe, wywiodłeś mnie z Szeolu, przywróciłeś mi życie i nie dopuściłeś, bym zstąpił do grobu.5Śpiewajcie na cześć Jahwe, wy, którzy Mu wierni jesteście, i wysławiajcie Jego święte Imię!6Bo Jego gniew trwa tylko chwilę, lecz łaska Jego — przez całe życie; wieczór przynosi łzy, a ranek wesele.7A ja myślałem, beztroski i pewien siebie:„Nigdy się nie zachwieję!”8Jahwe, w łaskawości swojej umocniłeś moje znaczenie, lecz gdy ukryłeś swe oblicze, ogarnęła mnie trwoga.9Wołałem do Ciebie, Jahwe, i błagałem Pana mego o zmiłowanie:10„Jakaż korzyść z krwi mojej, z mojego zejścia do grobu? Czyliż proch Cię będzie chwalił, czy będzie głosił Twą wierność?11Wysłuchaj mnie, Jahwe, i bądź mi miłościw, Jahwe, przybądź mi z pomocą!”12Tyś lament mój zamienił w taniec radosny, zdjąłeś ze mnie wór pokutny i przepasałeś mnie weselem,13abym ja — nie milknąc — śpiewał na Twoją cześć. Jahwe, Boże mój, Ciebie wysławiać będę na wieki!
Teologia Psalmu 30
Psalm 30 stawia cierpienie w nowym świetle. Jest to pozorne ukrycie się Boga przed człowiekiem. W porównaniu do szczęścia, jakie Bóg daje człowiekowi, cierpienie – to tylko mała chwila, krótki moment. Podobnie jak z chorobą psalmisty było z chorobą Łazarza, nie była śmiertelna, ale służyła ujawnieniu mocy Bożej. Pełną treść tej nauki ujawni dopiero Nowy Testament. Chrystus, który modli się w Ogrójcu: „Oddal ode Mnie ten kielich”, doświadczył w swoim zmartwychwstaniu, że po wieczornym płaczu przychodzi rano brzask radości. Tego samego, według nauki apostoła Pawła wyrażonej w Kol 1,12 doświadczą wyznawcy Chrystusa: „Z radością dziękujcie Ojcu, który was uzdolnił do uczestnictwa w dziale świętych w światłości”.
ks. prof. Stanisław Łach
Psalmista przeżył — z łaski Bożej — długi okres szczęścia i pomyślności i łudził się, że szczęścia jego nie zdoła nic zmącić (w. 7-8b). Przypisywał je być może sobie samemu, zapominając o Bogu. Wtedy Bóg nawiedził go chorobą, tak iż był bliski śmierci (w. 3-4.8c). Prosił więc Boga o litość (w.9-11) i Bóg, który nie chowa długo gniewu (w. 6), przywrócił mu zdrowie i radość życia (w. 2.12). Pieśń dziękczynna jest wyrazem jego wdzięczności za doznaną łaskę (w. 5.13). Według tytułu, który zapewne jest późniejszego pochodzenia, Psalm ten śpiewano w rocznicę poświęcenia Świątyni, obchodzoną od roku 165 przed Chr. na pamiątkę przywrócenia w niej służby Bożej, po zbezczeszczeniu jej przez Antiocha IV Epifanesa (por. 1 Mch 4,52-59; J 10,22). Uroczystość tę święcono również na pamiątkę wyzwolenia narodu spod panowania syryjskiego.
komentarz Biblia Poznańska
