Psalm 29 (tłum. Biblia Tysiąclecia)
1 Psalm. Dawidowy. Przyznajcie Panu, synowie Boży, przyznajcie Panu chwałę i potęgę!/2 Przyznajcie Panu chwałę Jego imienia, na świętym dziedzińcu uwielbiajcie Pana!/3 Głos Pański ponad wodami, zagrzmiał Bóg majestatu: Pan ponad wodami niezmierzonymi!/4 Głos Pana pełen potęgi! Głos Pana pełen dostojeństwa!/5 Głos Pana łamie cedry, Pan łamie cedry Libanu,/6 sprawia, że Liban skacze niby cielec i Sirion niby młody bawół./7 Głos Pana rozsiewa ogniste strzały,/8 głos Pana wstrząsa pustynią, Pan wstrząsa pustynią Kadesz./9 Głos Pana zgina dęby, ogałaca lasy: a w Jego pałacu wszystko woła: Chwała!/10 Pan zasiadł na tronie nad potopem i Pan zasiada jako Król na wieki./11 Niech Pan udzieli mocy swojemu ludowi, niech Pan błogosławi swój lud, darząc go pokojem.
Teologia Psalmu 29
Uczeni sądzą, że Psalm 29 przede wszystkim uczy o świętości Jahwe. Jest On inny od wszystkiego, co poza Nim istnieje nie tylko na ziemi, ale i w niebie. Świętość postuluje oddanie chwały (kabod) Jahwe. Obu tym ideom nadawano specyficzne znaczenie zależnie od epoki, w jakiej ów Psalm recytowano. Obrazami zaś, którymi Psalm 29 się posługuje – Jahwe wstrząsa górami, pustynią, drzewami – uczy, że Jahwe jest wszechmocny. Ze wzmianki zaś, że zasiada Jahwe nad falami wód okazuje się, że On świat uporządkował i jest jego Władcą i Królem. Jahwe jest Panem historii zbawczej swego narodu.
ks. Prof. Stanisław Łach
Uczeni twierdzą, że Psalm jest przerobionym hymnem kananejskim. Jest wyrazem uniwersalnych rządów Boga. Doświadczenie przebytej burzy staje się polem opowieści o Bogu. Opis burzy ujęty w klamry obrazu Bożego dworu w niebiosach. Ten obraz okazuje niezmierną potęgę Boga. Burza rozpoczyna się nad morzem i przesuwa się w stronę lądu. Przemierza w ten sposób całą Ziemię Świętą, aż do pustyni Kadesz. Siedmiokrotne powtórzone słowo „głos” jest jednocześnie oznacza „grzmot”. Stąd nazwa Psalmu 29 – Psalm Siedmiu Grzmotów. Grzmot – symbol Bożego głosu wdziera się w rzeczywistość. Niedostępna tajemnica transcendencji wstrząsa i wypełnia strachem rzeczywistość. Ludzie na próżno się łudzą, że uda się przeciwstawić Bożej mocy. Ten aspekt działania Boga wypowiada Maryja; „On przejawia moc ramienia swego, rozprasza pyszniących się zamysłami serc swoich. Strąca władców z tronu.” (Łk 1, 51-52a)
Wiesław Gdowicz
Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. A kto by chciał Mi służyć, niech idzie na Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec. Teraz dusza moja doznała lęku i cóż mam powiedzieć? Ojcze, wybaw Mnie od tej godziny. Nie, właśnie dlatego przyszedłem na tę godzinę. Ojcze, wsław Twoje imię. Wtem rozległ się głos z nieba: Już wsławiłem i jeszcze wsławię. Tłum stojący (to) usłyszał i mówił: Zagrzmiało! Inni mówili: Anioł przemówił do Niego. Na to rzekł Jezus: Głos ten rozległ się nie ze względu na Mnie, ale ze względu na was. Teraz odbywa się sąd nad tym światem. Teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony. A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie.
Ewangelia św. Jana 12, 25-32
