Psalm 97 (tłum. Biblia Poznańska)
JAHWE — Król czasów ostatecznych
1 Jahwe jest królem! Niech się raduje ziemia, niech się weselą mnogie wyspy! 2 Ciemności i mgła wokół niego, sprawiedliwość i prawo to podstawy jego tronu. 3 Ogień szerzy się przed nim i spala wkoło jego przeciwników. 4 Błyskawice jego rozświetlają okrąg świata, ziemia widzi to i drży. 5 Góry topnieją jak wosk (przed Jahwe), przed Panem całej ziemi. 6 Niebiosa głoszą sprawiedliwość jego i wszystkie ludy oglądają jego chwałę. 7 Wstydem się okryją wszyscy słudzy rzeźbionych bożków, którzy chwałę w nicości znajdują; wszyscy bogowie padają przed nim na twarz. 8 Słyszy to Syjon i weseli się, radują się córy judzkie z wyroków twoich, Jahwe. 9 Bo ty, o Jahwe, najwyższy, panujesz nad całym światem, nieskończenie wyniesiony ponad wszystkich bogów. 10 Jahwe miłuje tych, którzy nienawidzą zła, strzeże życia swoich wiernych, wybawia ich z ręki bezbożnych. 11 Światłość wschodzi dla sprawiedliwego i radość dla tych, których serca są prawe. 12 Radujcie się w Jahwe, sprawiedliwi, i wysławiajcie święte imię jego!
Teologia Psalmu 97
Światło i radość są to synonimy, którymi psalmista posługuje się, żeby nazywać zbawienie dane przez Boga. Takie znaczenie mają te wyrazy także w innych miejscach Pisma Świętego. Psalm kończy się zaproszeniem do radości i wychwalania świętego imienia Jahwe, co wskazuje, że przeznaczony był dla kultu w miejscu wybranym przez Jahwe.
ks. prof. Stanisław Łach
Czy są słowa, pojęcia, które chcielibyśmy przechować? Które mają takie znaczenie, że wymyślamy specjalne sposoby, by słowa były pamiętane? Czy są słowa, które nie chcielibyśmy, aby tkwiły w naszej pamięci? Wyrzucone gdzieś na peryferie osobistej historii? Izraelici, lud wybrany chcieli pamiętać pewne słowa i pojęcia. Chcieli, by były w ich zbiorowej pamięci. Objawienie się Boga to po grecku teofania czyli widzialne ukazanie się Boga ludziom. Co prawda Stary Testament w księdze Wyjścia mówi, że nikt nie może Boga zobaczyć i pozostać żywym to jednak opowiada o objawieniu się Boga, jakie przeżył Mojżesz, Abraham czy Jakub. Ewangelie również opowiadają o pewnego rodzaju teofaniach podczas chrztu Jezusa i Jego przemienienia na górze Tabor. Opisy teofanii powstawały na przestrzeni blisko dziesięciu wieków. Zawierają różnorodne pojęcia opisujące misterium teofanii. Ich źródłem są wydarzenia ze Starego Testamentu. To co przeżywa naród wybrany zostaje ujęte w pojęcia, które są przekazywane następnym pokoleniom. Wszystkie pojęcia wskazują na szczególną obecność Boga w określonym miejscu i czasie. Te opisy są tak specyficzne, że trudno o jakieś podobieństwa w innych religiach. Aby dobrać odpowiednie słowa posłużono się podobieństwami teofanii do różnorodnych zjawisk natury, takimi jak burza z błyskawicami, piorunami czy grzmotem czy trzęsienia ziemi. Teksty dotyczące teofanii zawsze zawierają wiele określeń dotyczących czasu i miejsca – posiadają więc charakter historyczny, nigdy mitologiczny. Przekazywane przez otchłań czasu zawsze mówią o Jahwe jako zwycięskim wojowniku, Panie całej ziemi, Królu i Sędzi, o tym, że Jahwe jest Bogiem Najwyższym i Jedynym. Omawiany Psalm 97 jest tego najlepszym dowodem.
Wiesław Gdowicz
Wyrażenie, że niebiosa :mówią” , zadziwia i zastanawia, gdyż niebiosa milczą, znamy tylko ich ciszę. A jednak ta myśl skłania do zastanowienia. Dlaczego? Dlatego, że milczenie nie pozostaje bez związku z uchem. Cisza nawiedza, otacza, pobudza właśnie ucho. Nie jest nierozsądne nastawianie usznego bębenka ku sklepieniu niebieskiemu, kierowanie słuchu na wielki bęben niebios. Można by rzec, że wszystkie słowa świata nieustannie napełniają niebieską przestrzeń i wracają do nas. Wszystkie słowa …
Paul Beauchamp SJ
