Psalm 17 (tłum. Biblia Poznańska)
MODLITWA NIEWINNIE PRZEŚLADOWANEGO
1Modlitwa Dawida. Wysłuchaj, o Jahwe, słusznej sprawy, zważ na me wołanie, nakłoń ucha do mojej prośby płynącej z nieobłudnych warg! 2Od Ciebie niech wyjdzie wyrok w mojej sprawie, oczy Twe widzą, co prawe. 3Możesz badać me serce, nawiedzać mnie nocą, możesz mnie poddać próbie ognia — nie znajdziesz we mnie żadnej nieprawości. Nie zgrzeszyłem ustami, 4jak to zazwyczaj czynią ludzie; posłuszny Twoim słowom wystrzegałem się drogi gwałtu. 5Kroki moje pilnowały zawsze Twoich ścieżek, nogi moje nie zachwiały się nigdy. 6Do Ciebie więc wołam, wszak Ty mnie wysłuchasz, o Boże! Nakłoń ku mnie ucha, usłysz moje słowa! 7Okaż [mi] swe przedziwne miłosierdzie, Wybawicielu tych, którzy przed swymi wrogami chronią się ufnie pod Twoją prawicę! 8Strzeż mnie jak źrenicy oka, ukryj mnie w cieniu swych skrzydeł 9przed bezbożnikami, którzy mnie uciskają, przed śmiertelnymi wrogami, którzy zewsząd przeciw mnie powstają. 10Nieczułe ich serca zamknięte są [na litość], z ich ust padają słowa zuchwałe. 11Nastają na mnie, już mnie obstąpili, wodzą za mną oczami, by mnie powalić na ziemię. 12Podobni są do lwa żądnego krwawej zdobyczy, do lwiego szczenięcia zaczajonego w gęstwinie. 13Powstań, Jahwe, wystąp przeciwko niemu i powal go! Niech miecz Twój wybawi życie moje od bezbożnika, 14a ramię Twe, o Jahwe — od ludzi, od ludzi tego świata, których udziałem jest [obecne] życie, a których brzuchy napełniasz Twymi dostatkami. Nasycą się [nimi] ich synowie, a to, co będzie zbywało, dzieciom swym pozostawią. 15Ja zaś, w mej sprawiedliwości, oglądać będę Twoje oblicze; gdy się przebudzę, sycić się będę Twoim widokiem.
Teologia Psalmu 17
Myślą przewodnią Psalmu 17 jest wiara psalmisty, że po prześladowaniu przez bezbożnych współbraci, którzy zostaną ukarani, on sam będzie oglądał Boga. Choćbyśmy nawet, za niektórymi komentatorami, zacieśnili to oglądanie do wizji jaką miał Izajasz (6,1nn) to jednak w perspektywie Nowego Testamentu oznacza ona ostateczne szczęście człowieka czekające po zmartwychwstaniu, kiedy według Ap 22,9 słudzy Pańscy „będą oglądać Jego oblicza”.
ks. prof. Stanisław Łach
Komu zaufać? Pytanie pojawia się nie tylko wtedy, gdy podejmujemy zadania związane z jakimś niebezpieczeństwem, ale również wtedy, gdy nie chcemy, aby paraliżowało nas przygnębienie i możliwe było wytrwanie w nadziei. To pytanie pojawia się przed człowiekiem od samego początku istnienia i od samego początku istnienia człowiek otrzymuje na nie odpowiedź. Tą odpowiedź daje Bóg. Postać Abrahama jest tu jak najbardziej na miejscu. Człowiek, który dokonał wyboru i zaufał Bogu. Podobnych postaci w Biblii jest wiele, chociażby Judyta, która dała przykład bezwarunkowego zaufania, czy Zuzanna, bezbronna wobec śmiertelnego zagrożenia od niesłusznie ją oskarżających starców, zaufała całym sercem Bogu. Omawiany Psalm 17 jest przesiąknięty podobnym zaufaniem. Nie jest ono możliwe bez pokory. Można powiedzieć, że ufność Bogu jest tym większa im jest bardziej pokorna. Pokora to widzenie spraw takimi jakie one są. To bycie w prawdzie. Pewnie dlatego niektóre tłumaczenia ostatniego wersetu tego Psalmu mówią o przebudzeniu: „A ja w sprawiedliwości oglądać będę Twoje oblicze i sycić się będę Twoją postacią w czas przebudzenia.
Wiesław Gdowicz
Jezus nie wzywał do tradycyjnie pojmowanego uniżania siebie, a jedynie do nie kwestionowania szacunku innych („Mt 23:12 Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony.”, „Łk 14:11 Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony.”, „Łk 18:14 Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony.”) , postępując tak jakby było się dzieckiem, które nie ma władzy, by to uczynić („Mt 18:4 Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim.). Taka postawa pokory zasługuje na pochwałę (Ef 4:2 z całą pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości.: Kol 3:12 Jako więc wybrańcy Boży - święci i umiłowani - obleczcie się w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość.).
