Psalm 84 (tłum. Biblia Poznańska)
DOM BOŻY RADOŚCIĄ PIELGRZYMÓW
1 [Uwaga] dla kierownika chóru: na melodię „Tłocznie”; Psalm Korachitów. 2 Jak miły jest Twój Przybytek, Jahwe Zastępów!3 Dusza moja usycha z tęsknoty do dziedzińców Jahwe. Serce moje i ciało moje wołają radośnie do Boga żywego. 4 Nawet wróbel znajduje dom dla siebie i jaskółka gniazdo, gdzie składa swe pisklęta, u Twych ołtarzy, Jahwe Zastępów, Królu mój i Boże mój! 5 Szczęśliwi, którzy mieszkają w Domu Twoim: wysławiają Cię nieustannie. 6 Szczęśliwi, którzy w Tobie mają źródło siły, gdy drogi [pielgrzymie] w sercu obmyślają. 7 Gdy ciągną jałową doliną, zamieniają ją w zdroje wód, a deszcz jesienny okrywa ją błogosławieństwem. 8 Idą i siły w nich rosną, aż staną przed Bogiem na Syjonie. 9 Jahwe Zastępów, wysłuchaj mej prośby, usłysz, Boże Jakuba! 10 Spójrz na nasz puklerz, Boże, i wejrzyj na oblicze Twego pomazańca! 11 Zaiste, lepszy jeden dzień na Twoich dziedzińcach niż tysiące innych. Wolę stać u progu Domu Boga mego, niż mieszkać w namiotach grzeszników. 12 Jahwe bowiem jest słońcem i tarczą obronną, darzy łaską i chwałą. Jahwe nie odmawia dobra tym, którzy prowadzą żywot bez skazy. 13 Jahwe Zastępów, szczęśliwy, kto się Tobie powierzył!
Teologia Psalmu 84
Psalm 84 jest wyrazem tęsknoty i miłości. Nie sama jednak wspaniałość budowli pociąga autora, lecz przede wszystkim - i to jest duszą psalmu - żywy Bóg ('el-hdj), który w niej mieszka. Szczęście bycia blisko Niego i pod Jego wpływem jest nieporównywalne. Psalm 'ten znajduje swoje wypełnienie w nowotestamentowym: en Christo. W Jezusie Chrystusie objawiło się prawdziwe życie: „W Nim było życie, a życie było światłością ludzi" (J l, 4). W Nim zamieszkał Bóg: „A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas" (J l, 14). Wspólnota Jezusa Chrystusa, w której uwielbiony Pan jest obecny, zajmuje miejsce dawnej świątyni. Kościół, zalecając Ps 84 jako modlitwę przygotowującą do Uczty Eucharystycznej, zwraca uwagę na płynącą z niego głęboką i żywą wiarę w prawdziwą obecność dającego życie Boga, obecnego w świętym miejscu.
ks. prof. Stanisław Łach
„Wolę stać w progu domu pańskiego niż mieszkać w namiotach grzeszników”. Próg to coś, co przypomina granicę i tak jak granica rozdziela dwa terytoria, tak próg rozdziela wnętrze domu od zewnętrza. Próg przekraczamy, w progu się witamy, żegnamy, u progu możemy czuwać czy jak w czasach Starego Testamentu służyć przy progu; w sensie pilnowania. W Biblii pojęcie progu występuje czterdzieści razy. Pojawia się w momencie, kiedy Bóg zapowiada zagładę pierworodnych w Egipcie i wtedy pojawia się słowo próg na oznaczenie progu domu pokropionego krwią i co istotniejsze ta krew ma być widoczna na progu, bo będzie znakiem dla anioła zagłady, aby ominąć to miejsce. Później znajdujemy jeszcze pojęcia; wchodzić na próg domu (w Księdze Królewskiej); kapłani, którzy są stróżami progu czy próg namiotu, które bardziej chyba określa symboliczną granicę. Wychodzi na to, że próg - który czasami w tłumaczeniach Psalmu 84 był zamieniany na pojęcie przedsieni – stanowi miejsce pośrednictwa. Nie jest to jeszcze środek, wnętrze domu, ale nie jest to już zewnętrze. Można sądzić, że ci, którzy stoją w progu właściwie stoją we wnętrzu domu. Niosą ze sobą jeszcze zewnętrzność, ale już czują wnętrze gospodarza. „Wolę stać w progu domu pańskiego niż mieszkać w namiotach grzeszników”. Stać w progu. Stać w progu to go nie przekraczać. Stać w progu to ciągle tęsknić do tego, co jest w domu. Psalmista woli tęsknić, znosić ból serca, że nie może wejść do środka niż mieszkać we wnętrzu namiotu grzeszników. Można go sobie wyobrazić jak mówi: „Dusza moja usycha z tęsknoty do dziedzińców Jahwe. Serce moje i ciało moje wołają radośnie do Boga żywego.” Lepiej stać w progu świątyni pańskiej, trwać i cierpieć tęsknotę za wnętrzem niż rozłożyć się wygodnie we wnętrzu, w którym nie ma Boga. Jest jeszcze jeden próg, może i znany, został objawiony światu w medytacjach „Tryptyku rzymskiego” Jana Pawła II: „ Słowo, przedziwne Słowo – Słowo przedwieczne, jak gdyby próg niewidzialny wszystkiego, co zaistniało, istnieje i istnieć będzie. Jakby Słowo było progiem. Próg Słowa, w którym wszystko było na sposób niewidzialny, odwieczny i boski – za tym progiem zaczynają się dzieje!
Wiesław Gdowicz
Istnieje pewna elementarna gramatyka modlitwy, z której podkreślimy dwie zasady. Pierwsza: uwielbienie stanowi początek i koniec każdej modlitwy. Druga: uwielbienie i błaganie to dwa czynniki zupełnie wystarczające do całościowego opisania modlitwy.
Paul Beauchamp SJ
