Psalm 42 (tłum. ks. Prof. Stanisław Łach)
1. Dyrygentowi chóru. Pieśń pouczająca synów Koracha.
2. Jak łania łaknie wody z potoków, tak dusza moja łaknie Ciebie, Boże.
3. Tęskni dusza moja za Bogiem, za Bogiem żywym. Kiedyż będę mógł przyjść i wpatrywać się w oblicze Boga.
4. Łzy są moim pokarmem we dnie i w nocy, ponieważ mówią do mnie codziennie: „Gdzież jest Twój Bóg?”.
5. Wspominam to i wylewam moją duszę we mnie, gdyż chodziłem w tłumie, idąc powoli do domu Bożego wśród radości i dziękczynienia świętującego tłumu.
6. Czemu jesteś udręczona, moja duszo, i czemu się niepokoisz? Ufaj Bogu, gdyż jeszcze będę Go wysławiać: zbawienie mego oblicza i Boga mojego.
7. Dusza moja udręczona, dlatego wspominam Cię z krainy Jordanu i Hermonu, z góry Misar.
8. Przepaść przyzywa przepaść przy głosie wodospadów Twoich, wszystkie łoskoty i fale Twe przeszły mną.
9. We dnie posyła Jahwe swą łaskę, a nawet podczas nocy pieśń o Nim jest we mnie: modlitwa do Boga mojego życia.
10. Mówię do Boga, mojej skały:, „Dlaczego zapomniałeś o mnie? Czemu smutny chodzę pośród udręczeń od moich wrogów?”
11. Przy łamaniu w moich kościach lżą mnie moi wrogowie, gdy mówią do mnie: „Gdzież jest twój Bóg?”.
12. Czemu jesteś udręczona, duszo moja, i czemu się niepokoisz? Ufaj Bogu, gdyż jeszcze wysławiać Go będę: zbawienie mego oblicza i Boga mojego.
Teologia Psalmu 42
Główną ideą Ps 42 (jak również Ps 43) jest tęsknota za Bogiem i za Syjonem, miejscem Jego szczególnej obecności. Ta tęsknota za Bogiem i miejscem Jego przebywania była cechą Jezusa. Toteż z tęsknotą jako młodzieniec śpieszył do domu Ojca swojego (Łk 2,49) i później pielgrzymował tam na doroczne uroczystości. Psalmista, jak i Jezus, przebywał poza tym świętym miejscem, w dalekiej krainie Jordanu. Najważniejszy jednak moment swego życia, tj. chwile Męki i Śmierci spędza w Jerozolimie, aby zaznaczyć, że zbawczą funkcję Syjonu przejął na wieczne czasy. Toteż chrześcijanin może te psalmy odmawiać z myślą o Jezusie, który winien być ośrodkiem wszystkich myśli, pragnień i dążeń każdego wyznawcy.
ks. Prof. Stanisław Łach
Tęsknota. Jak dotknąć słowem czasu, który minął? Czy nie jest to zbyt banalne pytanie? A nawet, gdy tak było, czy przez to znika problem, którego ono dotyczy? Ten psalm mówi o pragnieniu. Być może pierwsze spotkanie z tak wyrażonym pragnieniem, pokazuje je jako coś obcego, należącego do innego czasu. Spróbujmy przedstawić sobie człowieka siedzącego nad brzegiem głębokiej wzburzonej rzeki. Wpatruje się w nurt i słuchając dźwięku, jaki wydaje daje się ponieść wypływającemu z niego uczuciu. I tak jak patrzy na rzekę i jej fale, tak też patrzy na swoje pragnienie. Ta pozornie obiektywna obserwacja, swoisty bezruch, ułatwiają pragnieniu wydobycie pełnego głosu.
Dusza rozpoczyna swoją pieśń …” Jak łania łaknie wody z potoków, tak dusza moja łaknie Ciebie, Boże.”
Wiesław Gdowicz
W języku Starego Testamentu, języku hebrajskim, „dusza” wyrażona jest terminem ‘nefesz”, co w niektórych tekstach oznacza „gardło”, a w wielu innych termin ten rozszerza się nawet na całą osobę. Rozumiane w tych wymiarach słowo pozwala zrozumieć, jak istotna i głęboka jest potrzeba Boga, bez Niego ustaje oddech i samo życie.
Jan Paweł II
